METODOLOGIA ODKRYĆ W NAUKACH
PRZYRODNICZYCH I ŚCISŁYCH
WIZJA ASTRONOMII PLASTYCZNEJ
Hipoteza, aby być naukowa, musi sugerować obserwacje, dzięki którym będzie mogła być zweryfikowana lub obalona. Czasami potrzeba do tego równań matematycznych, a czasami nie. Matematyka to język nauki, potężna i bardzo ważna metoda (...). (...) Nasz Wszechświat jest stadium szeregu epok wszechświata. Skamieliny albo szczątki poprzednich er można zaobserwować w danych kosmologicznych. (...) Jeśli na najbardziej podstawowym poziomie dopuścimy do koncepcji natury jej ewolucję i czas, to zrozumiemy szybciej ten tajemniczy Wszechświat (...). (...) Ponadto aby połączyć ekonomię z ekologią, musimy ujmować obie dziedziny za pomocą wspólnych terminów – wyobrazić je sobie jako układ otwarty ewoluujący w czasie, (...) sterowany sprzężeniem zwrotnym.
Lee Smolin, Czas odrodzony
Historie ludzi swymi korzeniami tkwią w fizycznym świecie, i to nie tylko w tym sensie, iż świat jest sceną, na której owe historie się dzieją, ale także ze względu na to, że prawa fizyki nakładają ścisłe ograniczenia na każdy ciąg zdarzeń, a więc i na ludzkie historie.
Michał Heller, Początek jest wszędzie
10. 1. PARADYGMAT PODSKÓRNY I WSTĘPNE BADANIA EMIPRYCZNE
Przy analizie zjawisk akceleracyjnych pewne prawidłowości wychodzą w trakcie rozpatrywania faz przed akceleracją. Znaczenie jednak mają tu badania empiryczne, gdyż dopiero tu widać bezpośrednio funkcjonowanie różnych twórczych tendencji.
„Teoria akceleracji II...” obejmuje niektóre kwestie związane z biograficznymi odkryciami naukowymi. Szczególnie ważny jest tu paradygmat, czyli idea naukowa obowiązująca w danej epoce.
Istnieje więc problem budzenia paradygmatu, zwłaszcza podprogowego, „podskórnego”, w erach przed-akceleracyjnych. Jest to sporna sprawa, gdyż można przyjąć w uproszczeniu, że we wzorze na twórczość w = katn, w reintegracji, a tym bardziej we wcześniejszych fazach (zapis w = at), paradygmat przyjmuje wartość 1. Tak jest dla reintegracji właściwej, czyli fazy po dezintegracji, a przed akceleracją. Tym bardziej zachodzi to w integracji wstępnej (edukacja szkolna). Jest to o tyle ważne, że teoria akceleracji jest koncepcją bardziej ogólną niż klasyczna, istniejąca w psychologii teoria twórczości, obejmująca głównie reintegrację. To widać w powyższym zapisie matematycznym (at jako szczególny przypadek katn).
Można tu wprowadzić (obok całkowitej wartości twórczości indywidualnej w) pojęcie czasu „reintegracyjnego” t, czyli istniejącego w całym okresie aktywności intelektualnej przed akceleracją, a więc łącznie z integracją wstępną (stąd cudzysłów). Na podobnej zasadzie istnieje mem „reintegracyjny” a, wartość rzeczywistej twórczości u schyłku ery "reintegracyjnej" wr (czyli cała wartość twórczości do akceleracji), oraz wspomniany paradygmat „podskórny reintegracyjny” nr(też do akceleracji).
W szkole i na studiach są formy np. referatowe i wykładowe dla szerszego grona odbiorców, nawet w pewnych typach egzaminów zapisowych są namiastki klasycznej twórczości, a tym bardziej promocja magisterska, zawiera w sobie twórczość. Z kolei przy ścisłej reintegracji (po ewentualnej dezintegracji), występuje proces inkubacyjny i są sporadyczne publikacje.
Jednak aby był materiał na paradygmat (pełny, akceleracyjny), muszą wystąpić stałe publikacje (jako podstawowy czynnik rozwoju).
Istnieje więc czas akceleracji ta, mem akceleracji aa (współczynnik-mem w okresie akceleracji) i właściwy dla akceleracji paradygmat n.
Zapis jest więc następujący (przy stałej rozwoju akceleracyjnego ka ≈ 1, ka(rok1-n)):
w = wr + kaaatan n = logta w-wr / kaaa
Wyniki wstępnych badań empirycznych 7 naukowców i twórców są poniżej. Odpowiednio wystąpią tu: całkowita wartość twórczości w (w punktach); czas całkowitej aktywności twórczej tc (w latach); paradygmat całego życia nc (niemianowany); czas "reintegracyjny" t; mem "reintegracyjny" a (w punktach / rok); wartość at (w punktach); wartość rzeczywistej twórczości u schyłku ery "reintegracyjnej" wr; paradygmat "podskórny reintegracyjny" nr (niemianowany); czas akceleracji ta; mem akceleracji aa; paradygmat n (niemianowany):
1) 4017; 51; 1,40729; 14; 18,21; 255; 335; 1,10348; 37; 15; 1,52403.
2) 4071; 56; 1,49280; 25; 10; 250; 345; 1,10005; 31; 10; 1,72409.
3) 6200; 48; 1,62035; 13; 16,3; 212; 350; 1,19564; 35; 10; 1,79212.
4) 3666; 52; 1,51676; 12; 8; 96; 126; 1,10943; 40; 9,5; 1,60498.
5) 3630; 59; 1,44557; 18; 10; 180; 340; 1,22003; 41; 10; 1,56077.
6) 665; 66; 1,16724; 38; 5; 190; 240; 1,06422; 28; 5; 1,33324.
7) 3709,26243; 47; 1,44363; 33; 10; 330; 399; 1,05430; 14; 27,13; 1,82041.
10. 2. PARADYGMAT PODSKÓRNY W ERZE GWIAZDOWEJ
W okresie reintegracji i odpowiadającej jej ery gwiazdowej (ok. 300 mln lat po Wielkim Wybuchu) mamy do czynienia z rozwojem liniowym. Brak tu raczej wyżej rozwiniętych struktur - nukleosynteza gwiazdowa (występują tu też bardzo masywne gwiazdy) oparta jest bardziej na prostych pierwiastkach, w słabym stopniu (o ile w ogóle) formują się planety, a tym bardziej życie.
Tu stała ku we wzorze mu = kuautnu nie jest zbyt stabilna (ku ≠ const). Jednak i tu działa już paradygmat podskórny nu (nu ≠ 1, choć nu ≈ 1).
10. 3. WSPÓŁCZYNNIK a W EWOLUCJI KOSMICZNEJ A PARADYGMAT PODSKÓRNY
Ewolucja kosmiczna polega na osiąganiu kolejnych, np. aromorfotycznych poziomów rozwoju. W zasadzie w okresie reintegracji, ery gwiazdowej, nie ma aromorfoz, związanych z działaniem parametru n, są "drobne sukcesy" kosmiczne, określane przez ilościowy idioadaptatywny współczynnik a. Jednak i tu działa już paradygmat podskórny, który formuje namiastkowe aromorfozy.
Aromorfozą (właściwą akceleracji, czyli erze galaktycznej), jest na przykład poziom polifigury (polizymala) - globu, który podlega już wykładniczemu przyrostowi masy; wcześniej, w fazie reintegracji - ery gwiazdowej, dominują pierwiastki ciężkie i monofigury (monozymale) - globy o masie nie gwarantującej jakości. Dalej - aromorfozami są: poziom megafigury (megazymala) - globu o masie ziemskiej, większe zbiorniki (oceany) cieczy, np. wody, atmosfera, zbiornik wody na powierzchni, życie itd.
Zawsze kolejna wygrana jakościowa formuje się, rekrutuje z materiału ilościowego poprzedniego poziomu. Podobnie czwórka w toto-lotku jest oparta, bazuje na trójce, piątka na czwórce, szóstka na piątce. Tak samo w kosmoewolucji masa globu - megafigury wynika z masy polifigury, zbiorniki wodne i atmosferyczne z masy globu - megafigury, ocean z atmosfery, życie z oceanu itd.
10. 4. (NIE)ISTNIENIE ZWIASTUNÓW AKCELERACJI
Działanie paradygmatu podskórnego przed fazą akceleracji i jego relacja do paradygmatu głównego może zainteresować głównie psychologów (np. na zasadzie zaprzeczenia) - nawet reintegracja tworząca podwaliny pod przyszłe ewentualne odkrycie nie ma tu zdecydowanego znaczenia. Z merytorycznego punktu widzenia, o który chodzi i który jest przyjęty w teorii akceleracji - wszystko to jest noc, w czasie której nie ma "namiastek", zwiastunów świtu i dnia.
Dopiero hiper-olśnienie, które pojawia się w akceleracji, jest czymś całkowicie nowym. Odkrycie musi mieć rozwinięcie i dalszy ciąg, realizowany przez autora koncepcji i jego odbiorców. I z reguły żyje ono własnym życiem.
10. 5. PODSTAWOWY SENS MASY
Ktoś mógłby całej przedstawionej tu koncepcji masy zarzucić to, że wbrew niej i roli, jaką przypisuje się erze gwiazdowej (reintegracji), masy (łącznie z działaniem pola Higgsa i pól pokrewnych - związanych np. z oddziaływaniem silnym) formowały się już wcześniej, w erze atomowej (tj. tu - integracji wstępnej). Jaka więc jest prawda?
Podstawowy kosmologiczny problem masy polega na tym, że jej tworzenie w erach przed-gwiazdowych zachodziło niejako "bez sensu i celu" (traktując oczywiście " sens" i "cel" czysto metaforycznie). Dopiero era gwiazdowa sprawiła, że wzór m > 0 <=> Su(f) > 0 włączony został do ciągu wykładniczego jako jego podstawowy element. Wzór ten jest jednocześnie wzorem "progowym", jak i "rozwojowym" (czyli związanym z późniejszą era galaktyczną (akceleracji) - tworzeniem cząsteczek, związków chemicznych, globów, itd.). Poza tym np. w erze atomowej działał również, tworzący struktury (np. masowe) paradygmat podskórny.
10. 6. PROBLEM IZOMORFIZMU TEORIA AKCELERACJI - FIZYKA
Możnaby też zarzucić teorii akceleracji, że dotyczy ona zjawisk makroskopowych, podlegających fizyce newtonowskiej, zatem izomorfizm jej z fizyką w skali atomowej (np. jako pojęcie kwantu - biografii) jest daleką analogią. Czy jest to zasadne?
Teoria akceleracji dotyczy twórczości i osiągnięć naukowych, zatem podlega ich metodologii (podobnie idea darwinizmu, walki o byt, współzawodnictwa itd. - pojęć z biologicznej teorii ewolucji nie dotyczyłaby zjawisk społecznych, czemu jednak przeczy np. socjobiologia E. Wilsona i to, że Darwina zainspirował w 1838 r. T. Malthus z jego społecznym ewolucjonizmem).
Fizycy uważają, że fizyka kwantowa opisuje mikroświat (problem "interpretacji kopenhaskiej" teorii kwantowej - Bohr-Schrödinger-Einstein), jednak istnieje związek między poziomem kwantowym a makrokosmicznym (powstawanie np. galaktyk jest "przedłużeniem" fluktuacji kwantowych na poziomie subatomowym). Takich przykładów jest więcej, co świadczy, że również model akceleracji może być owocny i w fizyce.
Wreszcie poziom akceleracji jak i fizyka podlegają w ten sam sposób termodynamice i mechanizmom anty- i entropijnym.
10. 7. AKCELERACYJNA A SUPERSTRUNOWA SYNTEZA FIZYKI
Idea akceleracji w fizyce ma podobną, choć znacznie skromniejszą strukturę twórczo-metodolgiczno-epistemologiczną jak np. teoria strun. Historię tej idei tworzy ciąg rozwiązywanych na bieżąco kwestii, np. matematycznie, jako pewne wyprowadzenie wzorów.
Na przykład takim problemem był pomysł 10 albo 11 wymiarów (w każdym razie więcej niż znanych 4). Dalej, osobna sprawa to mechanizm kompaktyfikacji, czyli zwijania wymiarów do 4 obserwowalnych (tzw. idea węża ogrodowego z jednym wymiarem niewidocznym, jego średnicą). Ponadto teoria strun rozwiązała zagadnienie megawszechświata jako takiego i jego związku z teorią inflacji - jest to gorący temat fizyki. Tak samo było z "kłopotem" polegającym na dużej liczbie operowanych przez tę teorię wymiarów - przez skojarzenie jej z supersymetrią, zostały one "konstruktywnie" zmniejszone do 10-11.
Podobnie "rozwijała się" teoria akceleracji w fizyce. Strona matematyczna tej teorii jest jednak znacznie mniej bogata. Tu chodzi o parametry samego równania mu = kuautnu - np. status fizykalny stałej k, współczynnika a, rangę paradygmatu nu, sam problem masy itd., itd.
Model akceleracyjny jest jednak inny niż superstrunowy. Przede wszystkim dotyczy jednego, wąskiego zagadnienia - ewolucji struktur fizykalnych - jako ich ilościowe i jakościowe przekształcenia. Poza tym, przynajmniej w swych podstawach, operuje klasyczną matematyką. Ale i tak obie teorie w inny sposób realizują model syntezy wszystkich oddziaływań (łącznie z grawitacją). Obie teorie niejako uzupełniają się.
Teoria superstrun jest bardzo obszerną konstrukcją. Można jej nie rozumieć (nie będę udawał, że ją rozumiem), ale jest imponującą, np. matematycznie, ideą.
10. 8 (SYN)TEZA TEORII AKCELERACJI
Istnieje tu podstawowy dla całego powyższego tekstu problem: czy w przyrodzie występuje w ogóle proces inkubacyjny?
Istnieje tak jak istnieje zjawisko: stabilnego poziomu energetycznego próżni, inkubacji (jak sama nazwa wskazuje), gojenia się ran, układu zima (antyteza - dezintegracja) - wiosna (synteza - reintegracja) - lato (super-synteza - akceleracja), kryzysu klimatycznego np. po uderzeniu planetoidy i powrotu do równowagi po nim, oraz drugiego brzegu.
Powyższa teza jest przewodnia dla całej teorii akceleracji i wiąże się z (super?) syntezą, np. fizyki.
A co z proentropijną termodynamiczną strzałką czasu? Na szczęście obok ortodoksyjnej kosmologii istnieją jeszcze darwinowska ewolucja, wykładniczy rozwój, technologia oraz prawdopodobnie cały megawszechświat.
Powyższy rysunek autora przedstawia jedno z wyzwań, idei i celów świata - eksplorację kosmosu. Tu widać powierzchnię i przyszłą obecność człowieka na obiekcie transneptunowym.
Obiekt transneptunowy - nietypowa geologia
Tagi: obiekt transneptunowy, akceleracja, paradygmat
